Powiatowa Biblioteka Publiczna

Podstawowym warunkiem edukacji małego dziecka - tworzonej zgodnie z humanistyczną, poznawczą i transgresyjną koncepcją rozumienia człowieka - jest jak najlepsze przygotowanie do pracy pedagogicznej nauczycieli-wychowawców. Wszystkie społeczeństwa zarówno w przeszłości, jak i współcześnie chcą mieć przede wszystkim dobrych nauczycieli, ponieważ zdają sobie sprawę z tego, że od nich zależy jakość edukacji, która:
[...] w znacznym stopniu wyznacza losy życiowe ludzi, szanse rozwojowe społeczeństw, przemiany cywilizacyjne. Jakość edukacji zależy od wielu czynników, a wśród nich szczególną rolę odgrywa przygotowanie nauczycieli, ich osobowość i stosowane metody pracy. Zrozumiałe więc jest odwieczne zainteresowanie sprawami zawodu nauczycielskiego.
Opracowania zamieszczone w tym tomie są poświęcone właśnie przygotowaniu do pracy i pracy zawodowej nauczycieli-wychowawców w przedszkolu i w klasach I-III szkoły podstawowej. [Ze Wstępu]

Praktyczne wskazówki, jak nawiązać dobry kontakt z uczniami i stworzyć dobry klimat do pracy.
Paul Dix, doświadczony nauczyciel, wielokrotnie nagradzany za szkolenia z metod pracy z uczniami, objaśnia, jak zachować własny styl nauczania, stosując umiejętności i strategie chroniące godność zarówno nauczyciela, jak i ucznia. Bez względu na to, czy jesteś nauczycielem szkoły podstawowej, średniej czy pomaturalnej, znajdziesz tu wskazówki, które pomogą ci poprawić zachowanie uczniów i nawiązać z nimi pozytywne relacje.
Z książki dowiesz się:
jak kształtować zachowania uczniów,
jak się zachowywać, by stworzyć w klasie klimat współpracy i zaufania,
jak motywować uczniów,
jak być konsekwentnym wobec uczniów,
jak radzić sobie w sytuacjach ekstremalnych,
jak współpracować z rodzicami i innymi osobami zaangażowanymi w proces nauczania.

[...] autorka w tej pracy stara się wzmocnić coraz silniejszy we wspólczesnej humanistyce nurt postrzegania i traktowania wychowanka jako podmiotu, jako sprawcy, czyli tego, który wpływa na swoje myśli, działania i może kształtować swoje życie.

Z recenzji prof. zw. dr. hab. Bogusława Śliwerskiego

Publikacja jest próbą przedstawienia całościowego obrazu szkoły. Obrazu ilustrującego, jaka szkoła naprawdę jest, a nie: jaka powinna być. Szczególnym założeniem podjętych badań było ukazanie szkoły jako całości, jako żywego organizmu prowadzącego własne życie. Badanie kultury szkoły jest sposobem na odkrycie tej wielokontekstowej całości. [...] kultura jako zespół sądów i przekonań [...] to w ogromnej mierze nieuświadamiany przewodnik po rzeczywistości społecznej każdej grupy (Burszta, 1998, s. 52). Praca jest odpowiedzią na postulowaną przez wielu autorów potrzebę całościowego opisu szkoły we wszystkich przejawach jej codziennego życia (Surzykiewicz, 2000; Berger, Luckmann, 1983; Katz, Kahn, 1979). Jak pisze przytoczony na początku Krzysztof Kruszewski: pisanie o szkole jest ryzykiem. Ryzyko to podjęto z nadzieją, że etnograficzny opis kultury szkoły, według przyjętych założeń teoretycznych i metodologicznych, będzie przyczynkiem do lepszego jej (z)rozumienia.

Nauczyciele. każdy z nas ich zna, każdy przez sporą część swojego życia miał z nimi styczność. Podstawówka, szkoła średnia (piszę o trybie nauczania jaki ja przeszedłem). W każdej z tych szkół byli ONI. Ciało pedagogiczne, składające się z żywych ludzi, którzy mieli za zadanie nauczyć nas. Nauczyć czego? Życia? Czy tylko regułek, dat, wierszyków, wzorów chemicznych, twierdzeń matematycznych? Co w nas zostaje po skończeniu szkoły, czy dwanaście lat nauki w szkole idzie na marne czy raczej jednak bardzo się nam przydaje. Ciężko jest na to pytanie odpowiedzieć i zapewne każdy będzie miał odpowiedź inną. W tej książce pan Dariusz, polonista z liceum w Łodzi opowiada o sobie jako nauczycielu, swoich relacjach z uczniami, rodzicami, innymi nauczycielami oraz dyrekcją. Opowiada bez ogródek ale również bez żadnego wskazywania palcem. Opisuje różne sytuacje życiowe, które mu się przytrafiły i z pewną ironią i sarkazmem podsumowuje swoje zachowanie jak i zachowanie koleżanek i kolegów z pracy. Obraz jaki wyłania się po lekturze jest jednocześnie zniechęcający do zawodu nauczyciela ale równocześnie pomaga zrozumieć w jaki sposób żyją ci ludzie, którzy w myśl chińskiego czy też naszego ludowego przekleństwa "obyś cudze dzieci uczył" właśnie to robią. Nauczyciele jak ludzie - są różni jednak po iluś tam latach można powiedzieć, że wykształcają cechy typowe dla swojego zawodu: kłótliwość, chęć dyrygowania wszystkimi i przedwczesne starzenie się. Jest jeszcze kilka innych motywów, ale nie chce mi się o nich pisać. Napisałem wcześniej, że obraz nauczycieli może być zniechęcający miałem na myśli fakt, że istotną kwestią jaka przewija się bardzo często przez stronice książki to kwestia zarobków i nauczycielskich pensji, które są naprawdę marne. A odpowiedzialność jaką często biorą na siebie nauczyciele powinna być sowicie wynagradzana. Chętkowski nie daje odpowiedzi jak być dobrym nauczycielem, jedynie opisuje sytuacje, wytyka nieprawidłowe postępowanie i jak mantrę powtarza, że błędy popełnia każdy ważnym jest aby z tych błędów wyciągnąć naukę i starać się następnym razem postąpić inaczej.Ogólnie książkę określiłbym jako bardzo "życiową" to znaczy odnoszącą się do sytuacji, które mogą spotkać nie tylko nauczycieli. Oczywiście większość sytuacji opisanych w książce to sytuacje ze szkolnych korytarzy, pokoju nauczycielskiego czy też klas. Chętkowski podpowiada jak przetrwać w szkolnej dżungli, jakie stosować metody by wyjść cało lub przynajmniej bez większych obrażeń w przypadku szkolnych konfliktów. Nie bez przyczyny podtytuł książki brzmi "o wojnie wszystkich ze wszystkimi".Wrażenia po lekturze raczej średnie, przeczytałem szybko bo i język prosty, i książka to sytuacje opisywane maks na 4 stronach. Powiem tyle, że każdy adept trudnej sztuki pedagogicznej mógłby się z tą lekturą zapoznać. Nie jest to żaden poradnik i nie wolno ślepo według niego postępować ale można tam znaleźć kilka cennych wskazówek. Mnie samemu książka otworzyła oczy na moich belfrów z liceum i podstawówki i wiele rzeczy w związku z ich osobami oraz ich zachowaniem stało się dla mnie jasnymi dopiero teraz. Można nauczycieli lubić, można kochać, można nienawidzić, można tak jak pewna wokalistka grupy zwanej O.N.A. powiedzieć w telewizji co się o nich myśli ale zrozumieć ich można chyba dopiero wtedy gdy samemu jest się nauczycielem.